Bölük pörçük kareler
içi dolmayan hayaller
seni kuşanmış gece


Kırık dökük bir iki anı
yaşanmış bir kaç kırıntı
avuçlarımdan kayıp giden bir ömür


Hayat hep mücadele
aynılık hiçliğe dönüşür sadece


Hangi hengamenin tutsağı
senin o bahar dallarından bozma gül kurusu rengin


Hangi yaprağın ne yöne uçuşur
sen bir muammasın
bilmediğim
bir adım önde olduğun


Bende kişiler başka başka
söz aynı söz
böyle zamansız
hangi bela bulur beni



Dön desem
güvenilmez limanlarım
ben bile kaçarım kendimden

nasıl derim


Böylesi geceler tekinsizdir insan
sabahı bekle


Biliyorum şiirlerimin yollarını gözleyen
endamıyla geceyi yaran
kaçıncı baharından uyanıp
kurduğun gelecek tasarılarında ben yokum


Sabaha çıkmasam kulağımın çınlamalarına
son anınmda hatırladığım
ne kar beyazı düş
ne gülüş


Bilmem kaçıncı şiirimde kurguladığım bir geleceği yaşıyorum


ben şimdi böyle dostsuz yarsız
sonsuzluğa uzanan bir yolum


Sessizliğe gömülür içim dışım
şimdi soruyorumda hangi içe eğilip baktım