Bittiğin yerde başlar hasret
Bir avucunda nefret, bir avucunda kasvet
Hiç ölmeyecek gibi bekler adam
Hiç dönmeyecek gibi gider kadın
Hiç bitmeyecek gibi geçer zaman

Unuturum der kadın, unuturum
İçimde bir yığın c/an kırığıyla
Yumdukça gözlerini
Bir sarhoş narası gibi düşer gözyaşları
Zamanla çiftleştikçe acıları
Anlar kadın
Unutmak kundakta bir çocuk
Dönmek asi bir ruh
Gecenin zifiri rahminden doğar
Uykusu ölü bir piç
Ve bilir kadın
Zaman aslında bir yalan, bir hiç
Dolaşırken meyhanesiz sokaklarda sarhoş sarhoş
Yıllanmış bir şarap gibi
Arar geçmişini mahzen mahzen

Kendini sorar ölü adama
Adamki asırlık nefret, tozlanmış kasvet
Adam ki çürümüş bir parça et
Hayır hanımefendi hayır, der
Siz ibrşim değil, silkelediğim tozuydunuz
Kaddinize vurduğum her tokmak
Ödüldü mahbubunuza
Ve siz tozuttukça diyar kararıyordu
Bu yüzden zulmet koydular adınızı
Zulmettiniz, Leyla dediler
Oysa hep siyah ve sisliydiniz
Görünmek istediğiniz kadar görünür
Görmek istediğiniz kadar görürdünüz
Çünkü siz bir mezar taşının son cümlesiydiniz
’RUHUNA FATİHA’

Her Fatiha ölüye okunmaz.