bir hayalden başka kimse yok
kim biraz bir şiire benzediyse
yelesinde gök mavisi göz izi
terkisi ortaçağ savaşlarından kalan
sessiz ıssız bir meydan
kor demirleri parlatırken yeryüzü dağları
ve ateşten ırmakları
ejderha pençesinde üç karış toprak
yer kırmızı, gök kırmızı
kan kırmızı
yalnız çocukların yüzü ak
yalnız çocuklar sardı kanayan avuçlarımızı

ardından hüzün elbet,
kalın iklimlerden çoğalıp gelir alımlı bir sonbahar
kurumuş kadife çiçekleri
doğanlar ölmüş,
ölüler bir daha bir daha vurulmuş, bir daha ölmüş
ölüler... yalın ayaklı bir kız çocuğunun peşi sıra ölüler
göllerden, denizlerden
isimsiz su birikintilerinden
yumuşacık ıhlamur kokuları içinden gelenler
uçurum ağızlarından düşüp dökülenler

yeni savaşlar bulma işindeyim
yeni barışlar icat etme
alın terinden, kral merdivenlerinden
yiğit atların ayak bileklerinden
mevsimleri sayarım vurulup ölenlerden
ölüp dirilenlerden

bir hayalden başka kimsem yok
kim gülün ufacık gölgesinde serinlediyse
kim biraz bir şiire benzediyse