ve dahası
aklımın kuyularına saldıkça parmaklarını
harfler sarar ruhumun aymazlarını…

parmakların eşeliyor
kalbimin tenhalarını
yağmur sonrası
toprak kokusu
duaya durdu içimdeki
günahsız çocuklar
sevdana dair kuşlar
öperken dudaklarımdan
saçlarımı ördü kader
aralıktan…






aklıma takıldı parmakların
derin bir yokluktan çıkmıştı avuçların
ve dahası
ağlak geceler basmıştı
parmak uçlarını
kalemi sıkıca kavrayan
bileklerini kesmişti
yalnızlığın izleri…





ahh parmakların sevgili
tanımsız kavimler gibi
üzerime üzerime yürüyor
her gece vakti…




ahh parmakların
boş kağıtlara çizilmiş kuş sürüsü
göç öncesi
harflerin dokusu
aklımın notalarına es verirken
imansız düşünceler vuruyor
zamanın tellerini
ve dahası
kalbimin tozlarını silkelerken
topraklarının acımtırak maviliklerine
yüzümün düşünü gömdüm
kelimelerinin haznesine…




ah parmakların sevgili
baktıkça demini alan karanlıklar gibi
ah ne çok mavi
ah ne çok gerçek…






ahh
kaşı çatık
dudakları iklimler boyu kavruk sevgili
izini sürüyor şimdilerde yüzüm
akıntıya kapılmış ellerim
daha kaç çocuğun kalbine
düşer gözlerim
ve daha kaç acının peşine takılır da
ölmeyen aşklara açar yüreğim
söylesene sevgili
daha kaç şiir yüzdürürüz
marmaranın soğuk sularında…





Yusuf”un sabrını
Züleyha”nın kahrını içtim
ve dahası
açlığın şefkatini
doyumsuzluğun nimetini tattım
şiirin dudaklarından…




ah parmakların sevgili
susuz yaz gecelerinde
Meriç”in kıyısından
el ele başlayıp
elveda ile söndürüp ateşi
aşka yeniden uyandırmak gibi seni




ah parmakların sevgili
zamanın repliklerine takılıp öldürüyor bizi…