Sen ne zaman yalnızlığını sevmeye yeltensen
Kimsesiz bir şiir geçerdi içimden
İnsan aynasında sofistike boşluğa dalarak
Müsait bir sessizliğe inerdim gözbebeklerinden
Terki diyar ederdi maviye çalan kelimelerim
Sonsuz evren ve ben seni beklerdik
Şekilsiz bir karanlığa, şekil almak için



Yine sana yazıyorum

Yaz sıcağının sabah serinliği
Aynada kendinden emin duruşuna bakarken
Buluyorum seni
Orta halli parfümünü ovuşturup bileklerinde
Seni ilk gördüğüm güne düğmeliyorsun gömleğini
Ve hep aynı hüzne yatırıp saçlarını
Hep aynı telaşla çıkıyorsun evden
Sonra hızlıca vurup ellerini birbirine
Hayatı kapıştırıyorsun avuçlarında
Bir yol ağzında sevgiliye kavuşur gibi…

Bazen
Çok sevdiğin yalnızlığını bile yalnız bırakıp
Bir tek kendini alıp çıkıyorsun sokağa
Ancak sokaklar avutur sanıyorsun
İçinde gizlediğin kendine yabancı birini
Hissederek bakınca görülebilen
Yüzündeki o sonsuz fedakârlıkla
Karışıyorsun yalancı kalabalıklara
Kalabalıklar ki kulak tıkar yalnızlığına…

Ben yine seni yazıyorum
Yokluğun kaç şiire bedelse

Bir ney sesinde kesiliyor nefesimiz
Duraklıyoruz seninle ıtri bir gecede
Kelimelerin sonsuz büyülü dansı
Başın dönüyor senin
İçin titrerken
İtinayla yalnızlığını örtüyorsun üstüne
Şiirdendir diyorum. Hep Şiirden
Başını omzuma yaslar ümidiyle

Ah içimin kuruntusu
Durup durup hüznümden öpüyorsun
Hüznüm ki aşka insanı kurgulamış
Hüznüm ki boşa harcanmamış
Hüznüm ki zerre izah edilemez
Ve muhatabını hiç aldatmamış
Dedim ya!
Ben hala, yine, yeniden seni yazıyorum
Aşk yolunu şaşırsa da diyarında