Bazı şeyler vardır kendine bile söyleyemediğin
İşte o söyleyemediklerimden başladım aramaya
Yani hiç dile gelmemiş
Hiçbir sohbetin içinde geçmemiş
Bir rüyada görülmüş ancak
Uyandığında unutulmaya mahkûm kalmış
Belki ağlak bir yüzde anımsanmış
Bu sahneyi nereden hatırlıyorum dedirten
Söyleyemediklerimiz… den bah/se(t) diyorum
Hayır hayır,
Söyleyemeye cür’et edemediklerimiz demiyorum
Hani bilseydik ne söyleyeceğimizi
Beklide söylerdik en iyi bildiğimizi

Ve bir an kurutulmuş yalnızlığının önünde duruyorsun
Tel örgülere takılmış bir parça aşk misali
Belki bir rüzgâr okşuyor saçlarını
Belki dalında öterken kuşlar, diyorsun
Bir cesedin gözlerinde dokunuyor dudakların
Ya da ölmüş annenin sesinde uyanıyorsun
Kahrınca sokaklara salınıyor sesi
Bir başınalığı keşfediyorsun
Hayatta önemsediğin her şeyin
Hiçbir şey olduğunu anlıyorsun
Bir insanı sevmekti önemsemek
Bir insanı önemsemek-ti sevmek
Defalarca tekrar ediyorsun
Ediyorsun da…
Ya o sığamadığın dünyanın
Issız mezarlıklarına göz koyuyorsun
Ya da her şeyi düşünüp
Eksiksiz olan bir yaşamı
Özenle yerine yerleştiriyorsun
Sırf karşıdan seyretmek için mi?
Her şeyi karşına alıyorsun
Ama her şeyin hiçbir şey olduğu bir yerdeysen eğer
En çok söyleyemediklerinden bahsediyorsun