Boş vermedim! Vazgeçtim!
Bir avuç eksik takas ettim yerine
Küçük bir kız elleri sildi gözyaşlarımı
Sonra parmağıyla işaret ederek
Kargaların gözlerini bağladığı adam dedi
Bütün yağlı boya tablolarını terk etti
Resmedilen asil insanlar
Baktım onlarda gitti
Zamanında ölmek için yaşamayı unuttum

Hiç kimsenin geri dönmediği bu yolculukta
Elimi tutan minik bir el ve yürüdük
Yürüdük ki
Hava sıcak, hava rüzgarlı çatlatır dudakları
Kirlendi de beyaz elbisem
Hayallerim kadar uzundu bu yol
Sensizliği nerde? Saklarım
Baktım sürgüne aday ayaklarım
Beş para edeyim diye, paha biçilmez olduğumu unuttum

İçimde kaç kişi ettiğimi bilmiyorum
Zaten Onlarda konuşmayı bilmiyor
Biri diğerini susturma derdinde
Yokluğunda at koşturuyor meydanı boş bulanlar
Meydansa yangından artakalanlar
Yaslandım kendini suda seyreden ağaçlara
Nasılsa kuş sesleri beste yapar sabaha
ardımda durdu küçük kız
Baktım saçları hiç okşanmamış
Öyle küçüldüm ki, büyüdüğümü unuttum

Sırtlandım çocukluğumu
Eksik öpücükler kadardı ağırlığı
Açım dedi
Güneşli günler yedir bana
Çok soru soran şiirlerim var
Dinler misin? Dedim
Baktım içimdeki ağaçları köklüyorlar
Sorduğum sorunun cevabını unuttum

Adım kadar sıkıldım kendimden
Susmaktan ötesini bilmeyişimle
Kaybettim
Kaderime oynadığım beş taşlarımı
Hiç kimse olmam için biri ol dediler
İçi görünmeyen kutulara sakladım seni
Baktım gölgesi yoktu yalnızlığın
Yeniden gülmek için ağlamayı unuttum