korkunç bir endişe gözlerimin içine kapaklandı
yüzüm bir acayip adamın haline döndü,
münzevi bir boşlukta gerile gerile salananır
hale geldim,
neden herkes keyif çatarken
ben ise hep umut ediyorum;
neden güleç şiirler yazamıyorum,
neden yüreğim hep daralıyor,
solumakta güçlük çekiyorum..
herşeyin mutlak bir sebebi vardır;
hiç gördünüzmü bulutlanmamış bir yağmurun yağdığını,
yada hiç tanık oldunuz mu nedensiz bir ölüme,
benim de anlamakta zorluk çektiğim,
şaşıpta afaladığım bu işte...

bir yere oturtamadığım yığınla soru işaretleri
doldu kararan gözlerimin içine
neredeyse taşıyıp
çıtkırıldım bir kız gibi
çıtır çıtır nedensiz kırılacak....

en büyük korkum da kırılıpta iki büklüm olan bu anılarımda saklı
yani ne önceyi ne de sonrayı anlatamamak;
tanımlayamamak,anımsayamamak,
bitkisel yaşam kavgası verir gibi
hiç ayılmadan sonsuza dek
düşünmek düşünmek ama hep nedensiz
nedensiz..... düşünmek delicesine...