kürediğin tarhlarında artık ben yokum
ve hangi gülistanlar kuşatır seni
hangi kuyunun berraklığında yol bulursun
bilmiyorum ama,
çıktığın her yolun arklarında tazelenir tomurcuklar,
bağ buzumu şarkıları gibi sarmalanırsın
gelincikler açar gözlerinin elasında
şafak gibi süzülürsün yeryüzüne.

kürediğin tarhlarında artık ben yokum,
cesur gözlerine yansıyan şafaklar
ve sol anahtarına değen namelerle
inciler gibi ışıl ışıl açılmalısın.

kürediğin tarhlarında artık ben yokum
umutsuzluğun bir hançer gibi vurduğu
Afrika’nın susuz vadilerinde
elmaslar gibi yeşil yeşil açılan bir umut olmalısın.

kürediğin tarhlarında artık ben yokum
gözlerinden dökülen sevdalar
hiç sırnaşık olmadığın karalarda
bir meltem gibi denizinden boca eder
bütün sevinçleri,
ve umudun bu yolculuğu
ölümsüz gelecekler olur sevgili.

28 eylül.