I--

şimdi seni ne kadar çok sevdiği mi söylesem
nereden anlayacaksın beni?
kalbimi açıp içine mi bakacaksın,
yoksa içli bir şarkı gibi
her gün biraz daha
hüzünle çöken gözlerimin
derinliğinden mi anlayacaksın?

anlamak için yaşamak
elzemdi sevgili.
bir ön koşuldu
bir şartnameydi
bir dilek kipiydi
yani açlık kadar önemliydi.


ve şimdi yaşamadığın bu duygunun
resimlerini dizelere koysam
kendimi usulca anlatsam
puslu ve yanık bir şairin
sesini dinlesen
beni anlayabilecek misin?
biliyorum ’’hayır’ diyeceksin
ama ben yine de kendimi
anlatacağım..



II---
sesimin yankısı
çarpmaz kayalara
hüzün gırtlağımı sıkışan vida gibi
asılı bırakmıştır
bütün yaşanmamışlıkların içine
ellerinden tutamamışım,
seni sevdiğimi söylememişim,
saçlarının kokusunu içime çekememişim,
ve sonra saatlerce sana bakıp bakıp,
ara sıra tebessüm eden
yanaklarından öpememişim.


kısacası hep içimde biriken duygular
özlemle yanıp tutuşuyor sevgili
bu yüzden gel öp beni dudaklarımdan diyorum
çünkü bütün hikayem nefesimde saklı duruyor..

23 temmuz.