zemheriyi bahar geçen saatin dilinde
turnaların kavim göçü ezgisi çalmalı

...

suya çizilmiş güneşin çocuğu temmuz
alıştığım bütün eskiliği yıkıp
seyahatname aşkına kurmalı gökkubbe düşlerimi

ve
bayramlar kutsamış şehirlerarası direklerde
tellerin içinden geçen duygularla ağlamalı zaman

ben sana
küçücük valizlerden sarkmış gelmeler büyütmeliyim

hiçbir istasyon tanımaz beni, gölgem oturur banklarda
geçim sıkıntısı olan eskimiş türküler mırıldanıp
koyu laciverte ayaklarımı uzatıp rahatça sen olabilirim

ardından aranmak seni hep o tiyatral benliğimde

derim ki
neredesin ırmak ıslağı durgun seherim
ne olur dışarının yabancı macerasıyla anlat beni

ve gel gör
içeride sana biriktirdiğim seslerimi dinliyor suslarım

korktuğumu masalcı amcaya söylemedim
ürktüğümü hiçbir anne rüya bilmemeli
dayanabildiğim sözcüklere gebe şiirler
gerisi
tefferuat adında bir mektup karalaması

evet
yazdığım her paramparça hece kaçakçılığında
açık görüşlü yalnızlığımda görebiliyorum seni

madencilerin karanlık gözlerine sorduğum güneş
avuçlarındaki nasırla cevaplıyor beni
-sarı sıcak sevdadır.!

sonra
çıktığım yerüstü kapalı cezaevi günlüklerine
buharlı gemiler ve kara tren resimleri çiziyorum
öylesine yaralı ki yüzü koyun yatmış anılar
yaşlı bir ağaç olup dökülüyorum

sana çoğalttığım bütün benleri getirsem diyorum
bunca kırık aynalı öyküler bulvarından geçip
tesiri yüksek bir sarılmayla kasılsak dram, dram

biliyormusun
aslında bir bebeğin memeye saldırışıydı hayat
sütün yurdundan kopardılar minnacık dudakları

ve aşkın macerasında dolanıyordum o vakitler
adın kazınmış pankartın uğurlamasıyla geçtim
solu direnç açmış bir şarkının nakarat yerinden

sarmaşık dadanmış bir akşam üstü
yarı baygın tenha motelin odasında
çırılçıplak ağlıyor olabilirdi soğuk bir ayaz

kitap ayracı göğsü olan bir yolcu
kimselerin yaşamadığı otobüste
tek başına yaşadığını bilmeden gidiyor olabilirdi

aynı zaman diliminde tenine düşmüş latin baharatı devrimle
beyaz görselliğine koştuğum atların soluğuyla özlerdim seni

hadi dağlara çıkalım senfonisi kopunca kuş kanatlarında
resmiyetsiz patikaların afaroz darlığında uzanırdık yıldızlara

sağı, solu sarmışken böğörtlen çocukları
sular geçerdi kar yolundan

oy araf ortası hiçlik
oy palazlanmış umutlar
yıkılmadım ey ütopyam
çalınmamış hislerle arındım Arif Ahmet şairliğiyle
kapılar sürgünlüğe açıkken Nazım adımları attım sana
mutlu aşk yoktur dediği kadar Aragon’un
çözülememiş bir sevincin diyalekti oldum sadece

hangi yağmuru giysen ıslanır şimdi
Kaya Ahmet’in şafak türküsü
ve mahur besteyle ağlaşır
Atilla İlhan’ın müjganı
Koçero yanıtsız dilekçe olur
Hasan Hüseyin bulutlarına
yaşamak tam bağımsız dudaklarında
faşizmin yasakçı ihtilaline karşı

bulutlar ütopyam bulutlar ağlaması işte

yani
tecrite sığmamış bir ormandır hürriyet
olası direnişle sağılır yüzüme militan hasretin
budur sözcüklerle başkaldırım budur isyanım

oturup yakasına ülkenin
diğer yakasına ağıtlar iliştirmektir mesleğim

öylesine dolmuşum temmuz, temmuz
kışlıklara kaldırdığım puslu aklımda
yüreğimin fişlenmiş ozanıdır sevdan

ve besmeleyle açtığım yüzündür gözlerim
ve tırmaklarına geçen topraktır sessizliğim
ve hiçbir alıntıya uğramadan
döke, saça doğaçlamadır sana fermanlarım

...

ve kızıl sevdalar gelir kentlere ...