Ve bir sabah uyanınca anladık
Bize ait olmayan her ne varsayı
Gülüşünden mahrum zamana ait olmayı
Ki ben gülüşünde görmedim hiç
Bir çiçeğe bakarken duruşunu
Acılarım vardı sıralı
Aşk ve ayrılık arası
Sen yinede yanlış anlama beni, yalnız algıla
Sadece sözlerimiz vardı kimseye ait olmayan
Ve Kimseye ait olmayan bir anın ardından
Varlığına imtihanım yokluğun içindi
Ya da yokluğun, varlığını bilmeyen bir çocuk fikrimce
Öyleyse sensizliğin sahibiydim, ruhumdan başlamalıydın gitmeye

Ne garip değil mi?
Kendine en büyük yalanı, yine kendinin söylemesi gibi
Aptalca bir geri dönüşümü yaşamak
An itibari ile düşerken kimsesizliğine
Bir çentik daha atmak bileklerine
Sonra Yüzünün yaşam kalitesinin düşmesi
Eksik gülüşlerime
Kimin yarasıyla çırpınıyordun ki sen
Kimler azarlamıştı seni gizlenirken içimde

Çok garip değil mi?
Kuru kalabalıklara değiştiğin biz!
Bir gün aşkı görmezden gelebiliriz