’’Sessizce çekip gidiyorum şimdi, sessiz ve kimliksiz
Belki yine gelirim, sesime ses veren olursa bir gün.’’

Ahmet TELLİ

Sen yine de ses çıkarma giderken
perdeleri çek usulca
dönmeyi de fazla düşünmeden
bastığın topraklar titremese de olur
gittiğin yerlerde de bazen hüznü katık edersin
önündeki bir tas sıcak çorbaya
bazen umutlarını...

Sessizce çekip git ki
ayak seslerini kimse duymasın
kulağı kirişte kimse olmasın
arkandan mutlaka iki üç kelam edeceklerdir iyi ya da kötü
’’Sağlam çocuktu bozuk değildi sütü’’
çocukken şöyleydi delikanlılığında böyle
yüreği temizdi, yüreği yüreğimize bir izdi...

Şayet ve keşkeleri sözlüğünden çıkararak gitmelisin
acısa da bazı yanların
acısa da eski sevdaların kıyısı köşesi
belki de tam ortası
tuz basmalısın artık yaralarına
kanının tutuştuğu yerler belki seni hatırlamaz...

Bir tren garında
arkandan el sallayan bir iki kadim dostun dışında
kimseler olmasın yanında
tutuşturur bu ayrılıklar yürekte bir şeyleri
coşku varsa kanında
sen yine de ses çıkarma giderken...

Belki dönerim diye açık kapı bıraksan da
gittiğin yerlerde hep taşıyacaksın hüzün bulutlarını
ve geri dönmek için
yüreğinin bir köşesinde sakladığın umutlarını...