palyaço bu
ardı somurtkanlık olsa da...


Bedrettin gibi yiğit olmak vardı
şu küçük gözlerle bakarken arşa
aşkı şuursuz büyütmüş
Leyla ile Mecnun kadar boşvermiş hayata

çocuklar öldürülmeyi bilmezdi belki
Lewis Carroll
Alis Harikalar Diyarında’yı yazıp
hepsini masala saklasaydı

karnaval bir sevincin
pamuk şekerli sokaklarında koşmak
çakıl taşlarıyla sektirmek hayalleri
ekmek arası yıldız yemek
üzerine içmek ırmakları

fakat gerçek sihirli değnek değil

Edvard Munch
çığlık resminde
gülen bir çocuğu kullansaydı
acaba adı gülümseme olabilirmiydi
sahi şimdiki zamanda
çığlığı daha çok onlar kullanıyor
belki de
gülümseme yanına
parantez içinde çığlık yazılırdı
resimde bir çocuk gülerken
ardında çığlık atan dünya

birden
hepsi bir şiirde toplandı
son üç nokta
Adile Naşit
Jules Verne
Ömer Seyfettin

sonra Sokrates bulvarında
çingene esmeri şarkılar söyleyince
Konfiçyus kentinde buldular kendilerini
anlamışlardı
Geppetto Pinokyo’yu yaptığında
en büyük yalancının
büyükler olduğunu
biliyordu mutlaka
ve
Notre Dame’ın Kamburu
çanları çaldığında
hep çocuk kalmak için direneceklerdi..