Gecenin karanlığı kızıl kana bulanırken
Sobasız evlerin odalarından
Birbiri ardına ışıklar söndüğünde
Mim’lenmiş kapılar kapanacak.

Hürriyetin yasaklandığı,
ölümün kol gezdiği sokaklarda
özgürlüğe sevdalı çocukların avı başlayacak

Oysa ki!
Yoklukla terbiye edilmiş bu kentin varoşlarında
ışıklar çakar almaz fenerler gibidir
Sokakları çamurlu,çeşmeleri paslı sulu
Ve kiremitleri kırıktır çatılarının

Açlık mı?
Kimin umurunda
Tabakta kemik suyu
içinde dünden kalma ekmek kurusu
Tırnaklarının içine sinmiş barut kokusu eşliğinde
Varsın olsun!

Hesabını kesemeyeceğiniz
Bu kentin varoşlarında her sabah
çatısı akan evlerin pencerelerine mavi doğar.
Geceyse yıldızlar elle tutulur.
Devrim türküleri söylenirken
Ölüme gülerek gidenlerin
sardıkları tütünün son nefesi bitene kadar
dudakların aralarında dolaşır umut

Gölgesinden korkan
Özü kendisine yabancı!

Hiç bakma öyle!
Bu kentin varoşlarında
Devrim gülüşlü çocukların tutuklanmadığı
Ne bir sokak Vardır
Ne de vurulmamış bir köşebaşı

Ve her biri teker teker öldürülür gece yarısı
gömülürler sahipsizler mezarlığına

Karanlık sabahlarda
Filistin askılarında
Sözle terbiye edilmiş beynim doymuyor

Tutsak gecenin ayazı
Yırtık ayakkabılarımdan girdiğinde
Kanım çekiliyor parmak uçlarımdan
Üşüyorum ve düşüyorum arnavut taşlarına
Gözyaşlarıma takılıyor
Parkamın yakasındaki Zilanın kanı

Bilmem ki;
Ülkemde özgürlük ve
Hürriyet aşığı daha kaç fidan ölür de
Kuşlar kanat çırpar aydınlık yarınlara

Özgürlüğümün
Bana ait olduğu gün
Bu ülkede çocuklar sokaklarında

Kuşlarla oynayacak...