0
Yorum
1
Beğeni
0,0
Puan
827
Okunma
Baş belası bir durum oluyor bazen yaşamak.
Yeşile bakmak.
Sabah ayazında kırağ vurmuş kirpiklerime.
Göz bebeklerim donmuş.
Üşümüş hayallerimi ısıtmıyor güneş rengi gülümseyişlerin.
Saçlarından salıncaklar kurulu.
İçi tıka basa yalnızlık dolu, çocukça düşüncelerim.
Hayali anlatmak kolay, adını unuttum.
Gerçek olduğuna inanmak zor bir zamanlar.
Hangi dünyaya sürgün yedi ruhum?
Hissetmeyi özledim.
Ben, kaybolurdum eski zamanlarda göz kapaklarının altındaki ormanda.
Zaman büyüdü, önce çocukluğumu öldürdü.
Sana geldiğim patikalar kayboldu beton binalar ardında.
Gökyüzüyle konuştum.
Özgür olmak istiyorsa, önce ölmeliymiş insan.
Beni tutsak etmek için mi göz kapakların artık mühürlü?
Ben, özgür ölmek istemedim ki hiç bir zaman..
Burhan Karaca
11.01.2015
23:52
