İçimizden çiçekler geçiyor.
Dalı, budağı, yaprağı kırık dökük.
Üzerini kaplayan çalılıklara rağmen,
Dikenler içinde çiçekler açıyor.

Görmedim;
Görmüyoruz hayatın koşturmacasından.
Bir nefes sigara,
Biraz şarap,
Ve birazda uzaklara dalıp gitmişken;
Farketmedik içimizden çiçekler geçerken.

Rengini kaybetmiş şehirler,
Sokaklar ve parklar.
Her tarafta betondan biloklar.
Soluk bir gıriye karışmış dumanlı gökyüzü.
Ve bu pislik çukuruna katlanıyoruz çünkü biz öksüzüz.

Cennetin kimsesizler yurdudur dünya.
Biz;
İstenmeyen çocuklar,
Neden dünyaya sürüldük?
Elimizi bıraktı mı Tanrı?
Hani içimizdeki çiçekler?
Melekler?
Bizi bırakmayın burda,
Öyle kalbolmuş ve bitkin ki dünya.
Bari bir kaç yüz yıl öncesinde doğsaydık.

İçimizden çiçekler geçiyor.
Gidiyorlar hep birlikte.
İçimizden,
Çok uzaklara gidiyorlar.

Kusuyorum içimden tüm güzelliği,
Yalın, sade ve düz.
Sanki tek bir fabrikadan çıkmışız gibi.
Hepimiz aynı olmalıyız.
Farklı olmak yasak.
Tükür aklındaki tüm düşünceyi.
Düşünmek yasak.
Git, sana ne söyleniyorsa onu yap.
Ben yapamam!
Bu yüzden burdayım.
Bu yüzden sürekli aklındayım.
Seni kışkırtan bu düşünce,
İçindeki sürekli isyan arzusu,
Bir şeyleri değiştirme isteği,
İşte bu duygu,
Sanki artık oldu gibi,
Bu cesaret,
Bir an önce harekete geçme isteği,
Merak etme, birazdan geçer.
Bunlar;
Bu içimizden geçip giden çiçekler,
Bir daha asla dönmeyecekler.
Bir daha asla genç olmayacağız,
Asla bu kadar istekli,
Bir daha bu kadar şanslı olmayacağız.
Zamanımız var.
Bak;
İçimizden çiçekler geçiyor.


Burhan Karaca
22.01.2021
03:14