Kollarım yetse, sarılırdım dünyaya.
Öyle sıcak, usulca, sıkı sıkı.

Büyürken kollarımı kestiler.
Soğudu içim,
Kendimi ısıtamaz oldu içimdeki güneşim.
Bir kere ölsem,
Çok değil, bir kere.
Ölülerin gözleriyle görsem dünyayı.
Doyar mı karnım?
Doyar mı bu sahip olma isteğim?
Bu içimdeki hırs?
Maddiyata düşkün bütün zevklerim?

Beni yanlış zamana yazdılar.
Çok geç geldim dünyaya.
Ya da kim bilir, çok erken.
Belki de beni yanlış yazdılar.
Bu kader denilen cilveli kutu.
Köşelerin çok keskin, canımı yakıyor.
Başkalarına yüklemem gerek bunları.
Ben yapmış olamam.
İsteyerek yapmış olamam.
Mecbur kalmış olmalıyım mesela.
Yada, yada ne bileyim;
Kaderim böyle yazılmış demeliyim.
Bunları ben yapmış olamam.
Sen yada diğerleri.
Kötü insanlar bizim gibiler değil.
Onlar nerdeler?
Kötü insanlar bu dünyadan değil.
Rüyalarımızda var onlardan,
Filmlerde, gazetelerde ve haberlerde.
Bu dünyada değil.

Kıyaslamalıyım kendimi.
Onların yaptıklarının yanında;
Ben, masum bir meleğim.
İnsanlar birbirlerine neler yapıyor.
Benim yaptıklarım hiç bir şey değil.
Ben, iyi biriyim.
İkna ettim kendimi.
Peki ya sen?
İyi misin?
Benim gibi,
İyi biri misin?

Burhan Karaca
29.11.2019
09.51