Esen rüzgar
Yeni doğan ay
Son yılın ilk günü
Ve çilek.
Görüş alanıma giren huzursuzluklar
Ah! Seni hissediyorum
Acılarım kayboluyor sokak arasında

Ölüm
Göğsümden dolan gecenin soğuğuna
Beni bir kes bak
Beni bir kes bak
Nefes alırken zorlanıyorum
İçim çekiyor elvermemiş hüzünleri

Saklambaç oynayan ruhlar
Ölümün sessiz çığlığında
Gemiler de tükeniyor
Gemiler iskelenin koynunda.
Sen sahici
Yaşayan kütüphane
Ve adın dilimde
Koca ağaç gövdeleri
Yıka beni huzurunda savaşayım
Sensizlik ne büyük harp!

Mum bıraktın nehrimize
Ardına bakmadan güneş
Çekip savuruyor evimin mutluluğunu
Güneş girmiyor evime
Sen de girmiyorsun. Hadi çık gel
Dağlar ve dümdüz ovalar adını haykırsın
Hadi çık gel

Yontulmuş bir kalbim var artık
Heykelcikler kırılıyor mutsuzluktan
Ve biz
Kırılıyoruz umutsuzluktan
Bir ölüm geliyor
Gözlerime ve karnıma
Silah şakağımda soğuk ter
Haykırış
Ve çilek.

Sen kor gibisin içime düşen
Kar gibi
İstemsiz gülüşmeler
Yerini habersiz ağlamaklı kuşlara bırakıyor
Uçun içinizde kalan son sevinçlerle
Yerli yersiz güneş doğuyor bak!

Ah! Birkaç kelime daha söyleyebilseydik keşke
Soluksuz öten borulara
Işığımı kesiyor perde
Yan yana dizilmiş hareketsiz antik kavimler
Sensizlik bugün de yoksul
Selam ile ölüyorum
Bugünlerde
Biliyorsun dağlar denizleri seviyor
Oyuncak mutluluklar dökülüyor sağa sola
Günaşırı sevinç tohumları ekiyor kentimize
Ve çilek.
Gözlerin yanakların parmakların
Mutluluk doğuruyor karnın ve şakakların
Yaşamaya sebebiyet veriyor içimde bir bir
Son yılın ilk günü.