yanağımdan bir makas almayıp da
şimdi çok insan var arkamdan ağlayan
elveda dönmeyecek olana denmez sadece
kirli kulakları sağır olsa da yaşlı memleketimin
nice bağırtıları es geçse de en acımasızlığında
küçük çocuk hıçkırıklarını duyar her ağladığında
benim şehrim kandırmaz kendine uzanan eli
avuçlarına dökülen gözyaşını boş çevirmez
ve en imkansız dileklerin bile bekçisidir bazen
sarhoşların rakı şişeleriyle haykırışlarında bile
bir şeyler arar içinde belki bir anlam vardır diye
yalana da doğruya da yüzçevirmez insanın
ancak umarsız da değildir göğe çevirir başını
benim şehrimin de istekleri vardır elbet
kendi bulutlarından akarken kendi soğuk yüzüne
yeni bir anlam yatar her anlamsızlığında bile
elveda dönmeyecek olana denmez sadece
yitik hayatların çoktan çıkmış can yeleklerine
ve kırılan umutların düzelmeyecek olan yaralarına
unutulmuşların aslında yeniden başlayan umutlarına
ve son taşını da kaybetmiş olan vatan toprağına
bir ananın anlaşılması güç, imkansız evlat acısına
gönülden akan ve bitmesin denilen iman aşkına
aslında bir çok şeye elveda denmesi boşuna
elveda dönmeyecek olana denmez sadece
veda sadece sevgiliye sunulmaz şuursuzca
sadece vatan, toprak da değildir sevmek, sevilmek
insan kendi isyanına da aşık olabilir, ibadetine de
ve gökte dolaşan tanıdık, tanımadık bir yıldıza da
aynısıymış gibi her gece onu bekleyişine de
bir elmayı da sevebilir karşılıksız ama gerçekten
ve o elmanın da onu sevmesini beklemeden
boşuna değildir her zaman kaybettiklerimiz
bazen kazançtan daha hayırlıdır, daha değerlidir
çünkü hayatın en karlı alışverişidir paylaşmak
ve çoğu zaman ölmekten daha zordur yaşamak
elveda dönmeyecek olana denmez sadece
bazen hiç açılmamış bir mektupta yatar, uyur
alfabesini bozmadan, okunmasını beklemeden