bazı acılar tatlıdır
kimse birşey istemezdi benden
oracığa kondurulmuş gibiydim
kırlangıçlara dalar büyürdüm
kaç yaşındayım merak etmezdim
zamanı tanımazdı düşüncelerim
yapayalnızlığın akşamı da
sabahı da olmazdı ne de olsa
gecikmişliği yaşamazdım hiç
meğer bir seneymiş ömrümüz
ölünce anladım
insancıklar dokunmazdı bana
aksine sevip okşar, konuşurlardı
ben de büyürdüm olabildiğine
herkes derin iç çekerdi
bana imrenir sanardım onları
hiç kimseden şüphe duymadım
beni hep sevecekler sandım
sahibimin alçakgönüllüğü
fedakarlığı bitmez sandım
yanılmışım, hain gülüşlerden
çok sonra anladım
sadece yerim değişecek sandım
koparılmak değildi bu zannımca
kötüye hiçbir zaman yormadım
yoramazdım, nankörlük edemezdim
yine sadece bir iki makastır dedim
kollarımı olabildiğine açtım
kopardılar, kanamadım
ama çok ağladım
seradan çiçekçiye giden o yol
bitmez sancıların sonunu bekledim
neydi, belki de önemli bir şeydi
bekledim, acıdım ama bekledim
usanmadan bekledim sonunu
hani son nefesim olsa
onu dahi erteleyecektim
anlayınca neyi beklediğimi
son bir kez daha ağladım
çiçekçinin takvimi şubat ondört
üzerime yaldızlı bir naylon serdiler
kefendir diye saygı duydum
ancak yine de süslediler
yola çıktık bir motorla
yeni sahibim erken terketti beni
bir apartmanın ikinci katında
ufacık bir bahşişe feda edildim
kapı zili tanıdık geldiği gibi
ev de tanıdıktı şimdi bana
duvarda bana benzeyen biri vardı
ama o insan bense çiçektim
olamazdı
kadın ıslak burnuyla koklarken beni
dudakları hafif gülümsemeli
sarıldım olabildiğine kendimce
oysa son yerim bir cam parçasıydı
vazoydu, sürahiydi bilmiyorum
ama o kadını çok iyi tanıyorum
derken bir adam çıktı banyodan
sarıldı kadınıma, kıskandım bilmem neden
duvardaki bir başka adam, bir başka ben
beraber bir kez daha ağladık
ve vazo düştü yere parçalandı
uğursuz çiçek dediler aldılar dışarı
benim bir yarım içerde kaldı
bir ikinci hayatımdı bu
bir daha çiçek gelmem dedim
bir insandan bir çiçek olmasın diye
günlerce dua ettim çöp konteynırda
bir çöp konteynırında
ve huzura geldim işte
karıma bir çiçek olmuştum öldükten sonra
melekler dile geldiler birer birer
sen karına bir çiçek bile almamıştın dediler
oysa tanrının melekleri bile
seni ne kadar sevdiğimi bilememişler