insanın nefret edip de
karşılık bulamadığı tek eylemdir ölüm
bazılarının kaderidir
ateşte yanmak, suda boğulmak
çok sevse de güneşi, denizi
bazıları az yaşar
ve sadece çocuk olabilmiştir
küçük mezar taşının üstünde
koca bir ömür yazmaz
adının ilk hecesine bakanlar
ve tarihlerini görenler
tekrar geri dönemezler hayata
elleri kalkmaz cenaze tekbirine
sesleri boğuktur
kimseleri olmasa da çocuktur
ve en kutsalıdır insanımın
büyümeyecek olan çocuk elleri
bazılarının kaderidir
anne, babalarından önce ölmek
sevdiği oyunları çok oynayamadan
ve daha iki canı olmadığını bilmeden
yanmak, oyun dışı kalmak, dışlanmak
daha mızıkçılık bile yapamadan
ve yapan arkadaşıyla küsmeden
yanlışı işleyerek görmeden
ve daha mezar bile tanımamış
cenaze bile seyretmemişken
üzerine düşen bıçak soğukluğu
ve beyazın çekiciliğine rağmen
kaçıp gitmek gibi gelir
ve annesi bile onu bırakır
toprak soğukluğunda öylece kalır
ancak melekler örter üstünü
yalnız değildir yine bilir bunu
yeni annesi çağırır onu
ve ben anlarım ki Azrail
bazen çocuk olur diri annelere,
bazen anne olur ölü çocuklara..