tarık artık yolda kalmıştır
bir adam var sahilde düşünceli
göz kapakları ağır bakışları uzun
yüreği menzilinin çok ötesinde
ya düşünüyor ya bekliyor birini
ince hafif sakalı düzgün taraklı
deniz nimetleri kokusu burnunda
oturmuş başı hafif bekleyişi mamur
elleri kasvet beyaz kayaların birinde
ve en tehlikelisi böceklerin üzerinde
sanıyor ki gelecek o beklediği
bir adam var sahilde bekliyor gelmeyeni
güneş bile en son uğrar bu limana
ancak götürdüğü fazladır getirdiğinden
gün doğumuna benzemez burda hiçbir şey
ve en güzel gökyüzünün bu şehirde olduğu
gerçeğini saklayamaz kendisinden dahi
martıların çığlıklarını duymaz çoğu
bir adam var sahilde her günü aynı
dudakları ve elleri hafif titremeli
buğulu gülüşleri aynı yere nakışlı
ince süzmeleriyle gökyüzünden aşağı
denizin mavisine bulaşmış bakışları
umursamaz en yücesi gelse bile
ama bir çocuğu da bilir sevmesini
çünkü çocuk olmuştur en nihayetinde
bir adam var sahilde düşleri her gün aynı
buranın kadınları pek bilmez sevdayı
on dördünde düşleri yoktur çocukların
hayallerinde bile İstanbul yoktur
varsa yoksa ipek mendiller, kağıt uçaklar
bozuk radyoda dinlenen eski türküler
oysa yine de umursanmaz çok defa
bayram, düğün, yine birlikte yaşanır
ve cenaze gibi hep birlikte yaşlanılır
belki de gittikleri liman da aynıdır
bir adam var sahilde düşlüyor olmayanı