benimle başlayıp şu karşı binada biten
sesimin ortasına düşen şehrin yalnızlığı

sevgimiz gece boyu kaldırım taşı
seni ellerinden çekip buraya getirdim
bir filozofun içe damlayan ateşinden
büyülü apartmanlar kurmak ne kadar zor olsa da
istiyorsan daha ötesi için kristal dokulu
yüzünü duvara döndüğünde sana uyan
uydurma saraylar yapabilirim

hem küçük kurnaz kedinizle mutlu
hayal yumağını ışıklardan sağarken
dudaklarını büzüp aklından çıkarmadığın bir geceyi
sabah olana dek
karanlığın korkunç sayfalarına döküp
güneşe değene dek seyredebilirsin

fakat gün doğarken sarı ovaların ucunda
içindeki koşma isteğini artıran sarı telaşın
rüzgar almış yelkenlerine sakın kapılma
aşk yorulduğun yerde eski bir dinazordur

rahat uyumam için düşünmemem gerek
ve senin yüceliğini kendi acımdan devşiriyorum
bilmem yok edebilir mi insan kendi yüreğini
iki kişilik atan kalbin çoğalan değerini

gevşek ruhlar gitgide uzaklaşıyor rüyamızdan
hiç bir yer ve son katında tutunamayanların sıraya dizildiği
bir atlama istasyonu oluyor gök yüzü
tek derdin yok olmak olsun
inan ki acı çekmiyor sonsuzluğa inanan.