KENDİ HAYATIMA AKARKEN

Evlerinde mışıl mışıl çiçekli basma yorganların

huzur dolu uyumalarını dinliyorum şimdi

karanlığın içerisinden birden beliriveren şu ay gibi

güneş gündüzlerin içerisinde zaten var

ama gecelere kuvvet veren ay,bulutlardan çıkılan kutsal bir merdiven gibi

adımlarım uzaklaşırken

varlık görkem saraylar naçar simsiyahmış meğer dibi

ağlayanları duyuyorum uzaklardan tuhaf baykuş sesleri

ne tarafa baksam atrafımdaki ağaçların üzerinde kemirgenler

canım yeşilleri yok ediyor gibi

villaları dikmişler huzurlarını kesmiş biri

şehrin ortasına varırken hala kalbim çarpıyor

yerinden çıkacak sanki

yağmur deliler gibi yağıyor ters çevrilen şemsiyem

rüzgarda alay ediyor sanki

olsun evime ulaştım

bir tek şey var şimdi

not al diyor galiba şu hayat

gösterdikleri bana bir ders sanki


DELİLER GİBİ BİR YAĞMUR
RÜZGAR DEVİRDİ DEVİRECEK
EZİLİYORUM SANKİ
OLSUN EVİME ULAŞTIĞIMDA
HAYAT BANA
DİP BİR NOT DAHA AL BAKALIM DEDİ

MİRAY