Çok yoruldum çok yaşamamışken
Bin çeşit yüzü taşımaktan
En çok da gülen yüzlerin ağırlığı yordu beni
Hiç gerek yokken
Dünya mutlusuymuş gibi
Sanki bu hayatın neşelisi olmak marifetmiş gibi
Hıçkıra hıçkıra gülmek yordu
Beni yoranları umursamak
Sanki iyilikleri mevzubahismiş gibi
Hayatın bunca ikileminde alkışlamak
Çok yordu beni
Dinlenmek için çok ölmüş provası yaptım elbet
Kendimi yok sayıp kendimden bile kaçtım
Ama sevmenin batağında yürümekten
Ve daha çok yorulmaktan kurtulamadım
Biraz tövbelerimde nefes alıp dinlendimse de
Çok sürmedi günaha sokanların şeytanlıkları
Gelip kalbimi işgal ettiler
Daha çok yordular
Velhasılı yorulmadan yaşamanın imkanı yok
Bu yüzden beni yoranları yormak için
Şiir yüzümü takıyorum hep
Ve korkunç intikam alıyorum
Beni yoranlardan.
Yaşasın şiir...

İşte yüreğin kendini inkarı!
Sevincin sıçradığı bir vakitte gel şemsiye aç
Göğün gölgelediği kadarından vazgeçip
Gel kendini cürmünce hapset
Ne zahmetli işmiş bir umudun iklimiyle
Bin sabahın peşine düşmek
Ve şükredici olmayan kalbin içinde yaşamak
H-içselliğimi geri istiyorum
Yeni bir kendim olup hiçbir şeyimi emanet etmeden
Varolacağım zamanlar istiyorum
Bu gelişigüzellik benim değilken
Ben olan benleri istiyorum...


Bu kadar çok kalabalığın yalnızı olmak
Ölenedek yaşanılacak bir hayat için
Doğrusu ağır bir bedel
Anneden babadan eşten kardeşten oğuldan
Mahallenin bakkalından köşedeki manavdan
Uzak yakın akrabadan hısımdan
Velhasılı içeriden dışarıdan dosttan arkadaştan
Kiramen katibinden ahiret denilen yurttan
Ezcümle Allahtan yalnız olmak
Yaşanası ölünesi dert değil
Kendimden biliyor ve söylüyorum..

Yürekleri bayrak olan çocukların yurdunda
Hayat bir uçurtmanın özgürlüğüdür
Uçarsınız
uçarsınız
uçarsınız
Hiç bir yarını umut etmeden
Kendinizi cennetin göğünde süzülen
Meleklerin eşlik ettiği
Bir tahtın üzerine kurulmuş
Sessizliğinin hicabıyla zulme razı müslümanların
Heveslendikleri murdar dünyaya tamahlarını seyrediyor bulursunuz
Bir kez uçurtma olmaya görün...