eşkıya yalnızlığı







kağıttan gemiler yüzdürdüğüm
kirlenmiş suların ay ışığı içtiği yerdeydi
çoban ateşi yalnızlığım

göğsümün taş duvarında gölgelenir alev
içinden sevgili olur geçerdi turna göçleri

çekerdim üzerime geceyi
gözlerimle çizdiğim resimlerin sessizliğine dalardım
çıkıp gelen yağmurun ıslak sesiyle ürperirdi toprak
sonra kokardı
ağlardım kimsesizliğime
ağlardım uzak kentlerin kalabalık düşlerine

toprak damlar biriktirdiğim
tandır sıcağı memleketlere uğrardı derviş acım
yarası ağaç gölgesinde konaklar
dallarından düşen rüzgarla merhem sürerdim kabuğuna

sahipsiz bir kayanın dibine çökerdi yüreğim
kavgaları, suçları, yitirdiği bütün yanlarıyla
susarak bakardı keder açmış hayata
mevsimleri ölü bir zamandı
yolcuları olmayan terkedilmiş yolları seyrederdi
beklerdi birini
beklerdi de
söyleyemezdi derdini

parçalanmış bir ülkenin
sahipsiz kalmış kentiydi ruhum
yetim bir çocuğun gözlerinde gizlenmiş
utangaç büyümesiydi adı ...!