Bir gün deselerdi ki bak çocuklar ölüyor
İnanmazdım ve derdim “çocuklar ölümsüzdür”
Sonra bir çığlık duydum ürkütücü ve de gür
Baktım ki küçük melek gökyüzünü bölüyor
Cellatlar yeryüzünde özgürce dolaşırken
Büyükler para ve hırs uğruna dalaşırken
“Gökleri kirletmeyin” diyor masum meleğim
Uçuyor sonra hızla ömrü dar kelebeğim




Ardından bir kardelen uzatıyor boynunu
Sararıyor ak yüzü çekiliyor toprağa
Bu kainat bu insan nasıl takılmış ağa
Düşünürken kardelen kapatıyor koynunu
Bunca yağan kar değil nedir bu ağır koku
Saplamış kin cihana kana bulanan oku
Örtülürken üstüne kardan bembeyaz kefen
Göçüyor bu dünyadan kalbi temiz kardelen




Avlusunda düşlerin pembe yanaklı bir kız
Bakışları boşlukta gülüşü kelepçeli
Uzatıyor yavaşça tutamıyorum eli
Sonra kayıp gidiyor düşümden parlak yıldız
Örülüyor eceli uzun sarı saçında
Birden uyanıyorum ruhum kan ter içinde
Son sözü çınlatıyor yeri göğü aniden
“Uçurtmamı vurdular cevap ver bana neden?”




Ey gece! Ört üstümü kalbimde bir zelzele
Enkazındayım şimdi kanayan bedenlerin
Hesabı sorulur mu bu zulmü edenlerin
Umutlarım sönüyor ve karışıyor yele
Kurak kalplerle dolu bir dünya nasıl dönsün
Kızgın lâv gibi yürek zamanla nasıl sönsün
Doğruydu söylenenler, yeryüzü kanlı göldü
İnandım çünkü gördüm binlerce çocuk öldü