Bir yol var
Sonunu göremediği...
Gitmekten vazgeçmiyor yine de.
Çünkü en kötü şey bile
Bilinmedikçe bir umudu barındırır içinde.



Ama burası çok bildik…
Bu pencere gibi
Bir köşesindeki kırık camıyla
Hep bir parça eksik ve mahzun her şey de.
Kendi odasının penceresi…
Gözlerini her sabah dünyaya açtığı…



Oradan bakmak istemiyor artık ufka.
Kırık bir camda ufuklar bile sınırlı
Ve kırık dökük hep bir parça.
Kuşlar ve gökyüzü ve oradan görünen her şey
O kırıkta takılıp kaybediyor sonsuzluğunu.
Kafasındaki düşünceler gibi
Ayaklarına dolanıyor onların da
O eksik, o yanlış, o üşüten şey...



Yolun sonunu umursamıyor adam.
Yeter ki içine çekebilsin havayı,
Kırıklardan arınmış pencerelerden
Karşılayabilsin ona gülümseyen bir dünyayı.



İyi bir ev sahibi olsun sabaha…
Buyurmaz mısın içeri dercesine
Yatağında doğrulsun
Ve pırıl pırıl camlarıyla
Sunabilsin ona iftiharla evini.
Kırık yanına gözü takılmadan
Eksiksiz, gediksiz
Dimdik bakabilsin gözlerine dünyanın.