I.
(Osmanbey’deydim, tarihi bilmiyorum
Metroda bir müzik sesi ve
Dans eden türlü türlü kuşlar
Yaşamak, en güzelinden
Buydu, anımsıyorum.)

Paltomu alıp çıkıyorum şimdi
Bu Temmuz sıcağının en güzel yanı
Deli taklidi yaparken insanların yüzündeki o anlamsız serzeniş
- Efendi! Neden palto giyiyorsun?
- Üşüyorum efendi, insanlığa üşüyorum

Bugün hükümet on dokuzumu vurdu, yaşayamadan çağımı
Çocukluğumu da aldı gitti apansızca
Korkmadan yürürdüm önceleri sokaklarda
Sokaklardan gelen eli kanlı şahsiyet abideleri vurdu beni!
Rabbim! Hepsini çiçeklerle beze
Bize yakışmazdı kötü halin çirkinliği…

II.
Gazetede fark ettim, tarih ilerlemiş iyice
Zaman geçiyormuş, farkına varamadım
Bir yahudi, saçlarını bağladı ve öldürdü insanları
Onlar ölüme de oruçluydu, bilemediler

Şehir yandı, bir barikatta seviştik şimdi
Eli silah tutanlarla dans ettik ortayaz akşamında
Kimseler görmedi, sevinç dolu haykırışlarımızı
Sonrası bembeyaz bir hüzün.
Çok zorlandım, bilemezsiniz
Rabbim! Bu kez kırma beni ne olursun, sevgi dolu geliyorum sana

İnsanlar ve konserveler arma halinde ilerliyor
Utançlarımızla karşılıyoruz hepsini
Keşke bir kuş olsaydım diyorum çoğu kez
Uçardım en cennetimsi ovalara
Yahut, bir çiçek olsaydım da Süreya’nın yurdu uçuruma doğsaydım

Ah! Bir sinema filmi daha gösterime girdi
Ne rasyoneldir şimdi savaş filmlerini izlemek.

(Bugün bir dilenciyle karşılaştım. Ayakkabısız ve bitikti.
Para istediydi benden, para oysa bana en son gelecek
mutluluktu. Umudum vardı biraz. Sırtını sıvazladım ve
uğurladım o dilenciyi. Üzüntülerle uğurladım işte…)

İçime savaşlar doğurdum
Ağladım, Kara Kıta’nın kuzeyinde
Kimseler duymadı beni.
Rabbim! Sen valizlerime kolaylık ver şimdi, göçüyorum buralardan
Bilemiyorum, belki de sana geliyor
En azından sen al beni ocağına
Susana, görmeyene ve duymayana inat!

Bir mısra daha düşüyor işte şimdi şehrime
Bomba misali. Kelime kaybından ölüyoruz
Rabbim! Sen insanlığımıza rahmet eyle
Bu kadar hüznü saklayamam kitap raflarımda
Süzülür dereler boyu yaşlar ve insanlar
Dayanamam, sen güç ver.