şehrin ölüme eş duvarları
bülbül ve şiiri susturduğunda
sayıklarız ya doğa’llığı
bir yer var mı sevgilim
varoluş anlamı yitirdiğinde
surat asıklığımızın şarkı dinleyeceği

hiç yalan bakmamış gözler
dipteki karanlığı görür de ağlar , hani sezdirmeden
hani umman bir yangın iç organlarımızı ayaklarımıza düşürür
üşümekle başlarız ya güne
hepimizin ruhani irin olduğunu anlarız aniden
bir tür delilik kokar tenimiz
bebekliğimiz ve kimsesizliğimiz ayaklanamaz
bu hengamenin her şeyiyizdir

yanlış seçimler bizi de vurur alnımızdan
düzene karşı olmak tamire yetmez
toprağın kalbi anlar insanın zalimliğini
uyanıp bakamayız bir türlü bitmeyen vahşete
alışkanlıklarımız ışığımızı azalttığında
ne dua ne bir arkadaş hışmımızı dizginleyemediğinde
sevişmelerimiz düşman olduğunda sabaha
usul usul ama defalarca selam yolladığımız acıların
bizi demirleştirmesine artık şiir diyemediğimizde
fakat tüküremediğimizde feleğin çarkına


bir yer var mı sevgilim
hiç garipsemeden yaşayıp gittiğimiz tükenişten
bir öpüş vakti devrimler türeteceğimiz
masal kadar çok gülümseyişi hatırlatacak
ve biz
etten düşten canlıların
adımızı bırakıp gidebileceğimiz bir yer...