Bekleyen..beklenen.. Ve her şair'in önsözünde sonsözünde ara sıcağında.. Bir hoşluk..bir boşluk.. Dolmaz bir boşluk.

Aslında nacip fazıldı ve şöyle demişti;

Ne hasta bekler sabahı,
Ne taze ölüyü mezar.
Ne de şeytan, bir günahı,
Seni beklediğim kadar.

Geçti istemem gelmeni,
Yokluğunda buldum seni;
Bırak vehmimde gölgeni,
Gelme, artık neye yarar.."

Ötede de bu dünyada da ,gelmeyeceğini bilerek beklemek zordur.. En güçlü aşklar,âşıklar bile bir yerden sonra "gelme" der bu yüzden.. Kimseye kızamaz insan hâl böyle olunca.. Bekleyene,beklenene..hiç gelmeyene..bir türlü gitmeyene.. Hiç beklemeyene.. Hep bekleyene..

Vehimdeki gölgeyle yaşamak daha tatlıdır oysa. O gölge incitmez..aldatmaz.. Gel dersin ,gelir..gitmez. Aşk da suretedir çoğu zaman asıla değil.. Hâsılı,bekleyen neyi beklediğini de bilmez..

Neyi beklediğini bilenler de yok değildir ama:) bildiklerinden ,beklenenin asla gelmeyeceğini de çok iyi bilirler. Herşeye rağmen bekleyenlerdir onlar. Hiçbir literatürde karşılığı yok onların.. Adları hiçbir yerde geçmez. Mezartaşlarında,bekleyen yazmaz. Mezarlarına da kimsecikler gelmez.. Münzevi bir aşkı,herkesten uzak çoğaltırlar ,tenlerinin altında;kimse onlara dokunamaz.. Zor mudur..:) biraz :)

Onuruyla gel diyor şair.. Belki de iyi ediyor.. Bilmiyorum..