"savaşlarıma müsait ol bu ara
telaşlarıma hazır
sıkıldım adamakıllı adresimden
söylesene
kaybolsam iyileşir mi asil aşk yaraların"

Bazen aşkın iki kişilik yalnızlık olduğunu düşünüyorum bazen de iki kişilik kalabalık. Sevgili şair ne güzel demiş "Savaşlarıma, telaşlarıma müsait ol" diye aslında telaş dediği tatlı bir telaştan bahsediyor olmalı ve aynı adresten kaldığına sitem ediyor. Kaybolmak kimseyi iyileştiremediği gibi uzaklaştırır. Şiirin girişi güzel di ve teknik olarak "devamı var" der gibiydi.




"günaha girmek tehlikeli bilirim
sevişmek kutsal değerli
delinin biri olabilirim
bu mümkün
bu olası
bu kıymetli!"

Deli/lik imgesi her zaman bana cesurluğu, atılganlığı algılatır/ düşündürür, ki bu mümkündür diyor şair. Günaha girmek sanki yasak aşka girmek anlamında kulanmış olsa da aşkın yüceliliğini dillendirmiş. Şiir okumaya devam ediyorum ve soluklanmadan diğer mısralara takılacağım:



"hadi gel artık erteleme bir cümle biz olalım
kınadığım ne varsa bin hata başımda
ölesiye uysalım
kerbela sular seller
kerbela alnımın çatında ter"

Birini beklemek müthiştir fakat gün bir asra bedel oluyor; oldukça uzun geliyor. Aşklar hatalarla olgunlaşır derim ve kınanmaz bence ...
"Ölesiye uysalım" uysalık, güzeldir bir ceylan gibi beklemek sevdiğini... Ve "onsuz"luk her zaman zordur çöl andırır yaşadığı her yer...




Ve şiirin finalindeyim:

"kalsan bu gece bana
sana bir ben sunsam
sevgi desem sana sevgili alışılagelmiş
mağrur mahcup sarılsam
koşsam yalnız atlar gibi yüreğine
gıyabımda olsa da sevsen sen"


Atlar gibi koşmak yüreğine" bir deyimi andırıyor ve kocaman bir sevgiyle Sevgili şair bekliyor sevdiğini. .. Mısralardan sanki bir yol hikayesiydi geçtiğim her dizeden ve tabi her mısranın kanayan/ kanamayan bir hikayesidir tüm bu şiir...


Yüreği selamlamaktan onur duyarım ve çokça etkilendiğim bir şiir şöleniydi.

Sevgiyle kalın efendim