.
.
.



şelale gözlü çocuklar vardı
müstakil bakarlardı
gül ile yoğrulmuş dikenli sözleri yutar
tenlerine yapıştırırlardı yangınları
kimi zaman da
-olsun ne olacak ki ölüme kaç adım kaldı
hem zaten ölsem kim fark edecek der-
tebessüm yağarlardı

uyurken bile
bilenirlerdi geceye
sarılırdı boşluklarına yarasalar
diş izleri kalırdı her yerlerinde
gözlerini denizlere dökenler vardı
hüznü emenler toprağın anasından

kalabalıkta kaybolanlar vardı
yalnızlıkta boğulan
salaş yağmurlardı onlar

aklı gölgesinin ardında unutturulan
bizim kadınlarımızdı onlar
dizkapakları yokuş
omuzları uçurum
yanlıştı coğrafyaları
yanlıştı zorbalıkla birileri tarafından çizilen hayatları

bir avuç tazecik
tarçın ağızlı kızlardı onlar
anaları ağıtlar yakan
hiçbir dala konamazdı sesleri
gelin lekesi sarmaşıklar yürürdü
arkalarından
yalnızlardı düşebilirlerdi dokunsan

sır doluydu hayatları
kırık umutlardan mütevellit harap
keşke derlerdi
keşke su damlası kadar bile olsa
umudu paylaşacak bir can
bir can
bulsaydık
ömür boyu sadık

aşkları da vardı
vardı elbet

bir el sıkımı zamanlara sıkışırdı aşkları
ses hızıyla yaşanırdı
karmakarışık
hep kışın kucağında uyurlardı
kurtar bizi Rabbim deseler
gökyüzünde parmak izleri kalır
böylesine alenen yaşatılırlardı
severayak ölenler bile vardı
insanlardı
.
.
.

Belgin Ertürk