iradenin yok olduğu bir yerde
hayat da yok olur.



tutsak düşersin bir kabadayının gölgesine
of desen biri göz kırpar sanki,
azıcık nefeslensen
kederden bir barikat kurulur
yürüdüğün her yola
yıkmak istesen yıkamazsın
gitmek istesen gidemezsin
olduğun yerde donup kalırsın.



kendi pusulasını fırtınada
kaybeden bir gemi gibiyim
dümende hangi fırtına var
hangi dalgakıran sürükler bu gemiyi bilmiyorum
bildiğim tek şey var
her gün konakladığım limana
nedendir yol alamıyorum.




II-------

hayat yüzümüze yansıyan küçük bir tebessümdü.
kendi isteklerimizle ve kendi sevdiklerimizle el ele
gamzelerimizde topladığımız kızıl bir şafağın gülüşüydü.


yaldızı parladığı an hayatta tutunurduk
hüzün kaybolurdu
yaşamla dopdolu olurduk.


kimi görsek sıcak ve samimi bir selam çıkardı
aha şu kalbimizin ortasından,
düşen birini görsek omuzundan tutup kaldırırdık
aç birini görsek koşup hemen doyururduk.


hayat ne de güzeldi kendi yol pusulasında
kederlerimizin içinde bile sevinç toplardık
hiç yılmadan bu sınırı olmayan
arenanın içinde savaşırdık.



oysa şimdi bir mülteci gibi
tutsak kaldık düşlerimize.
hangi otobüse binsek
şoförü biz değiliz
bu düşlerin ne yazık ki.
ve nerede ineriz
hangi durakta ölürüz
onu da bilmiyoruz.



mayıs /2014