Üveyik kanadında masumiyet manifestosu oldu

ölüm.Hangi ağıttan damlar kan böyle kapkara

Uzun lafın âsâsı elden ele gafiller

meclisinde, kürsüden gösterilir topuz niyetine.

Çok sürmez söylence,ak alında kara yazı

kalır; çoluk çocuk bekleyişi mahzundur böyle.

Çığlığı yutan dehlizlerde kaç

karbonluk hayatlar...

Eşkali yırtık, mahcup gözlere çöken hüzün

Bir yığın kül bırakır hayatın tam orta yerine.

Alnında ışıklı bir gelecek hülyası,

-Adı üstünde sade hülya- Arzın kaç rüya altında kalan.

Sakalları uzamış adamlar, dudak üstüne bıyık düşürürken

Ve bir lamba isinde karavana yerken bilmezdiler büyük büyük adamların

hokkasına siyah mürekkep olacak yazgıyı.

(K)ömür, sömürülmüş bakışlarda bezginlik

Tebessümü çalınmış çehrelerde baharsız hazan...

Yine de böyle yürüyecek bu kervan(!)

Ölüm bile çoktur bazılarına

aydınlık beyaz içinde gelen.

Ah söz uçar köz gibi ağıt olur yokun dilinde

Gün uzar, yazılır adlarınız,bir kitabe olur,rahatlar

vicdanlar,

Bir yetim bakış, unutmak ister gibi yetimliği

Gelir gider, arar onlarca isim arasında en çok özlediğini.