“bir inancın yüceliğinde buldum seni”

yürek omuzlarken cefayı, sevdasına umut yağdırır
ki biz ne zalimler gördük çocukluğumuza şamar indiren..


her mevsim bir insan doğar
her insanın bir mevsimi doğurduğu kadar
zamansızlığı yakma gözüm,
bırak hüzün ve heyecan o’nda buluşsun
ve bırak.. kavgamız, özerkliğinde kalsın


bazen kısa cümleler
çok daha iyi anlatır uzun yılgınlıkları

insanlığı yazmak hala yasaksa, uzatma
kes hesabımızı ve kendini ele ver!
geçer elbet keder, gam ve tasa
biz yine şiir duyar, şiir fısıldarız kulağına


…

velhasıl, şairlik zor iş gözüm
diyarbakır"a benzer isyanı
ege"de yıkanabilir öfkesi
biraz kalender olacaksın, biraz mahçup
ve biraz da sivri...

…


-defalarca haykırdık oysa… inanç da en az sevgi kadar değerlidir
çünkü bir yanı insan"dır ve aslolan, neye değil nasıl inandığımızdır-