Gözlerimdeki menekşelerin gömülüyor gök mezarlığına
Sesin adımlarınca susuyor
Ve sen ırıyorsun dünyamdan
Yükü hiç yokmuş gibi
Hasretini emanet bırakıyorsun gönlüme
Sırtıma kuruluyor o vakit Beydağları
Çıkmaz sokakalar,viraneler yurdum oluyor
Her gündoğumunda aval aylak kapına geliyorum
Bir tutam nefesin için
Kapalı buluyorum kalbinin perdelerini
Anlıyorum bir var çok yoksun

Az sonra kararır dünyam
Çatıların arkasında yücelen mor dağlar kararır
Birazdan yanar şehrimin ışıkları
Usulca gün çekilir gözlerimden
Ayaz yapışır kirli camlara
Gün biter sokaklarda susar ayaklar
Ocaklar kaynar bacalar tüter
Sofralarda mütebessim yüzler
Dost meclisinde demlenir muhabbet
Duvarlara çarpar şen kahkahalar
Ararım köşe bucak bütün simalarda seni
Ararım bu koca şehri
Bulurum ne var ki bir var çok yoksun


Az sonra yıldızlar da kayar
Samanyolu yanıp söner
Gökyüzü cümbüşe döner
Şehre nazır bir bankta bir başıma bulurum kendimi
Dudağımda hasretle dökülür sevdiğin şarkı
Çocuk yüzüme düşer ayın hüzünlü şavkı
Geceye çalınır kara sevdamın narı
Gecem tutuşur
Beklenen, bekleyen, göğsümde büyüyen tutuşur
Dalarım kapkaranlık gökyüzüne
Belirir boşlukta doludizgin bir süvari
Yakınlaşır gözlerin kokun yaklaşır
Yoklarım yamacımı
Bakarım kırpık kırpık
Bakarım bir var çok yoksun