Senin rahlende açılan bir kitap olmayı
yada gölgenle gölgelenen refikın olmayı dilerdim.
Kalbinin ıtırı olmak ya da aklının rengi;
en sahici hayalim olurdu.
Bu temennilerim şimdi sarı bir yalakalık
ve belki de ruhsatsız bir kelamdan öte değil!
Ama ahdim olsun birgün hizana geleceğim ey AŞK!
Seni sancılanan kaderimin kederiyim şimdi.
Suç ortağın olup bir yarını terkedeceğim
ve sadece sana geleceğim!
Bekle(t)me beni...!


Yukarı mahallenin müraileriyle aşağının yüceleri arasında bir kavga yok ki!
Kavga en şedid kanıyla can kenarımda.
Bir damlanın ırmağı gibi akıyor göz pervazlarımdan.
Ve susmayı söylemiyor söz yaşlarım.
Çağrılmadığı cümlerin kelimesi de olmayacak artık mahlemin mahnileri!


Yaşadığımız her anın son sahnesiyiz.
Muhabbetimiz,
muhakememiz,
muhasebemiz bu son sahnemizi söyletecek bize.
Sonlandığımız halin soylusu ya da soysuzu olacağız.
Safiyane,
sofiyane
ve sahiyane olmanın kıvamıyla şah olanların sırasında durup durumu kurtarmayı mı denesek acaba!



İrade buyurdu ileri bir mevkii de peydahlanan hüzün;
Hiçbir mutluluk gerçek değildir ve her biri korkaktır.
Benim gölgem düşse üzerlerine kaçıp giderler meydandan,
akıllarına gelsem silip süpürürler kendilerini.
Ey insan dedi;
Sen sen ol benim gerçekliğime,
gücüme ve hakkıma teslim ol!

İsmi lazım değil bir mutluluk söz aldı;
Ben beni hakedenin ödülüyüm.
Ben benden razı olanın helaliyim.
Ben hüznün aynaya düşen ışığı belki de yalanıyım.
Ama bensiz olmaz,bensiz yaşanmaz.
Ey insan dedi;
Hüznün hükümran olduğu bu hayatın köroğlusu benim,
ayvazı benim,
soluğu benim dedi!



Nihayetinde ruhumuza giydiğimiz urbanın hamalıyız.
Kaf dağı dünyamız,
anka kuşu umudumuz!
Gül vuslatında bülbül de oluruz,
gün akşamın da hüzün de!

Eskiyorken vakit yenilenmeyi murad ederiz.
Denizlerin dalgasıyla dalga geçer de bir meltemin fısıltısında tarumar oluruz.
Düseriz düş gördük deriz,
çıkarız muhtaçlığımızdan sıyrıldık havasına gireriz.
Ne çok insanız ve ne çok acziyetiz!
Ölmek varken yaşamayı marifet biliriz