Birgün geri dönüp;
üzerinde ’Çocukların ulaşamayacağı yerlerde saklayınız’ yazan ne varsa
bulmak istiyorum...

Laf olsun diye yazıyorum bunları ;

Dün yağmurla yıkadım saçlarımı
temizlendi gökyüzü
Çamurla doldurdum avuçlarımı sonra
Kesiklerini kapattım kalbin

Zamandan önce uyandırdı beni kargalar

Gök yırtıldığında oradaydım
Kaza süsü verilen bir gidişe yaralı taklidi yapmakla meşgul
Fermanın dahilinde

Deniz kabuklarının bulutların yaralarından döküldüğü,
yalan değil
Güzel bir hurafe sadece

Ben çocukların en çok;
olmayacak olan şeylere lüzumundan fazla inanıp
zamanı gelince de unutabilme özelliklerini sevdim
Bir başka yalanla

Bir masanın gölgesinde oturmak gibi bir şey bu aslında
Ama olsun!
Bu masanın yalnızlığı daha nevrotik

Sularla neden konuşur çocuklar,bilmiyorsun !..

Küçükken,
daha büyük laflar
ve küçük taşlar fırlatırdık uzağa
Büyüdükçe yüreğimiz mi küçüldü ne?
Taşları büyütebildik sadece
kendimizle

Küfürler doladık dilimize
Sustukça çoğaldı acılarımız

Kardeş olabilmek uğruna
kanını dökebilecek kadar büyük bir kavgaya girmediysen o çağda
adın olmazdı hiçbir hayalin kitabında
Ne kadar sevsen bile
gözlerine dokunan her kız b/acındı
Tütünü çarşafa serebilmek büyük maharet
ilk nefeste öksürmemek racondandı

Ve sonra herkes büyüdü

İşte o an anladık ki;
menfaatine kadar insandı özlemlerimiz
Yan yana savaştıklarımızı bir bir tanıdık

Açlığın kalbimizde var ettiği o büyük nasırı
hayatın erdemi saydık

Ve biz artık ;
adam gibi sevmeyi de
sevda uğruna ölebilmeyi de unutmuştuk

Şimdi bana çocuksu bir tebessümle
kumdan kaleler fethedecek kadar naif
ve hükümdar
büyük laflar etmelisin ki;
feryadımı düşüreyim kanatlarından
Anka’nın

Kaybet istersen çocukluğumu
yeter ki kaybolma

Gözlerim menzilinden
Küldür üzerimde Sahtiyan
Üfle Gitsin

Bir şehirden çocuk seslerini çıkarırsan
O şehir yıkılır