Yeniden çocuk olmak mümkün olsaydı şayet
Seninle karşılaşmayı göze alamazdım yine de

Acının tekrarı ölümcül olur

Kör bir bıçakla çiziyorum yüzümün diğer yarısını
Yaradaki o eski tadı arıyorum halen
Kandaki saflığı
Annemin merhametini
Babamın öfkesini

Yaşamak için değil de, ölmek için yaratılmış gibiyim

Islatıp dövüyor gözlerimi her gece anıların
Irksız bir zaman geçiyor kadranımdan durmadan
Aynanın karşısına geçip seninle konuşuyorum
Koyu bir karanlığın tam ortasında
Aşağılıyorum kendimi
Ve sana dair her şeyi

Bu çok büyük bir acı
Beni o an öyle görenler deli diyorlar
Anlayanlar ise çaresiz

Yani ya deliyim ya çaresiz
Ya da sadece deli!

Sana hak vermiyorum
Sonra peşine düşmem gerekiyor geri almak için
Kendi vicdanımla rezil oluyorum
Belki de beni anlatabilecek en mantıklı cümle bu şimdi
Vicdan!

Vicdanı olmayan hiç kimse sevemez biliyor musun?

Sana bırakıp gittiğin bir adam resmi çizeyim bu akşam
Siyah, kirli derisi ve kanlı sakallarıyla
Kazdığın çukura sessizce giren öfkeli bir ceset
Sakin bir cenin

Güneş’i soğuk bir tarafından tut ve çek
Sonra insanlar...

Kutsal bir kitap edasıyla dolanan
Küçük harflerden büyük mutluluklar
Büyük yalnızlıklardan küçük noktalama işaretleri üretebilen
Kendine yabancı, herkese dost insanlar..

Neyse!

Kalabalık olmasına gerek yok
Bir ihtiyar
Bir çocuk
Belki biraz da deniz kabukları
Ve yerlere savrulmuş gazete parçaları
Yeterli

Gökyüzü parçalı bulutlu
Toprak biraz nemli
Sağanak yağışlı hafif bir rüzgar
Ateş böcekleri
Sonra yoğun bir ateş

Ağzımda nicedir bırakmaya çalıştığım sigaram

Çok sert fırça darbelerine ihtiyacım olacak
Giyotin , asma kafes ,çarmıh... abartılı olabilir
O kadar zalim değilsin elbette
Sadece bırakıp gittin

Peki , aşağılama maskesini bilir misin?
Orta Çağ dünyasından bir işkence aleti
İşkence deyince hemen acıyı düşünürsün
Kan , parçalanmış insanlar ...
Oysaki gururuyla oynanması, bir insana en büyük acıyı verir

Sahi sen gurur nedir bilir misin ?