Umudun bittiği yerde bıraktım seni
Baş köşede gözlerin
Masada ellerin
Ve ellerimde saçlarınla...

Sensiz ölebilecek kadar güçlüyüm artık
Ciğerlerimi söküp atamadığım sen sohbetimden sonra
Matemi giyip mavileri kusuyorum mısralarıma

Bu sabah
Sol yanımda sızı ile uyandım
Bitmeden ilki yaktım diğerini sigaramın
Aşkın ilk hicranında
Ayrılığın artçı sarsıntıları vurdukça yüreğimi
İçime düştükçe hasret yangını
Süngü vurdum savunmasız düşüme

Zamansız düşen sibel damlasına
Aşk’ı işliyor gözlerim
Karanlığa esir ruhuma vaveyla düşürüyor yokluğun
Melteme emanet edip yüreğimi
Sözlerinin girdabında çırpınıyorum
Susuyorum

Ölümü avuçlayıp
Hayatı siliyorum gözlerimden...

Topla cümlelerini dudağımdan
Kör bir bıçakla kesik sözlerim
Yeşilini kaybetmiş gözde
Nefti yalnızlığı başlıyor artık zamanın
Hayalini karanlığa gömen Güneş’in
Yok oluşuna dokunuyorum kirpiklerimle her lahza
Heyula sancılardan kalkıp uzanıyorum ayrılığa
Gece şahit acıma

Sana en koyusundan şiirler yazıp
Kendimi ölüme ayırıyorum
Kan bulaşıyor yitikliğin gölgesinden korkak gözüme
Asılıyorum gecenin zifir yalnızlığına
Gri bulutlarla kefenliyorum düşü
Umudu yıllarımızla darağacına asıyorum
Rüzgârda savrulan saçlarınla kesiliyor nefesim
İhanetin kadar kan revan gecelerde
Sona siluetin kadar yakın sevda

Uzanıyorum tutmak için sensizliği
Yüreğim düş sürgünü

Giyotin giymiş hayalinle
Ölüm kandilleri yakıyorum gecelerime
Ver ateşini