bugün günlerden hüzün
en acısı dünün sonrasında ölümün
tırnak uçlarına kadar kanarken beden
bir gece vakti kayıp gitti avuçlarımdan ellerin
şimdi ben derdimi kime söyleyeyim



zamanın sonrasıydı koklarken havanın buğusunu
bir yanımız hasret bir yanımız keder
dilimiz varmıyor söylemeye
artık yok demeye




hani baba der ya dilimiz
en olmaz vakitlerde sığınır korkularımız



ne çoktun sen bizde giderken semaya
ve ne çoktu sevgimiz bendimizi aşan dünyaya



kırk pınar yaş aksa yetmez ayrılığın acısına
bizli cümleler eksilirken dilimizden
asıl acı
ayrılık ki, can bedeni terk ettiği anda
işte o vakit vurur sızı sol yanımıza



bir can ki doğmamış günlerin efkarına küfür ederken
sancılarında boğulurken beden
bin ah edip ömrün goncasını
sessizce gülümseyip hayata
gözlerinde gizli yaşı saklarken
gözlerini yuman bir candın



sahi ölüm sen ne kadar yakın ne kadar uzaksın daha
toprak olmadan beden
anlaşılamazmış meğer