Hoşçakaldan fazlaydı vedalar.
Ve yarındı bugünlerinden çalanlar.
Eksik bir hayattı nefeslerimiz.
Bin hatadan ibaretti,
Bir gerçek dediklerimiz..
Uçurum misali izlediğin her manzara,
Cinayete tanıklık eder gibi,
Ortak yapıyordu bizi işlemediğimiz suçlara...


Hoşçakaldı.
Unutamayacağın son armağan.
Kaybolmaktı bir yerlerde;
Adını koyamadığın.
Yaşlanmış bir çift göz,
Ve adımlamaktan yorulan ayaklar;
Sana hükmedendi sanki...


Hoşçakallar.
Birikir sen bitmesini isterken.
Ve bir yığın yorgunluk,
Yenisini hatırlattığı en eskilerin..
Yarı yolda inmek gibi,
Hiç binmemişliğin.
Aynaları güldürürdü haline...


Daha sonrası olmazdı.
Önceden bitmeyenlerin.
Kopya çekilmiş bir hayat gibi,
Başkasına muhtaçtı nefesin..
Dökülen bir kaç sevgiydi
Kaybolan yıllar misali
Aşk dediğimiz şey,
Nefretten sonra bitenlerdi...


Oysa...
Kaç paraydı hayallerin ?
Düşmandı yarın.
Uzaktı gecelerin sabaha.
Gözyaşlarından alacaklı her tebessüm,
Ismarlanmış yeni bir borçtu sana.
Üzerine oturmazdı hayat.
Hiç giymek istemiyormuşçasına.


Yaşamadın sen.
Olmadı kendine ait sevgilerin.
Nefesin bile yabancıydı sana.
Azalıyordu nefesin.
Tutunduğun her yer,
Düştüğün yeni bir uçurum,
Düştüğün her uçurum,
Bir ceset armağan ederdi ;
Adınla...


Yaşamadın sen.
Yaşadığın başkalarının hayatı,
Hissettiğin her acı,
Gidenin mutluluğundan sana arda kalandı.
Kalandı bir hoşçakal,
Yazdığın birikmiş cümlelere.
Atılan her nokta gibi,
Her cümlede bitmişti aslında hikaye...


Vesselam