kendimle konuşuyorum
labirent kemancısı sus perilerini gülerek ağırlıyor
o yan bu yan
uyanmayan sıkıntılar içinde yokuş
hazırlandıkça daha yükselen korku
biraz daha uzayan
sabahın gerisinde yorgun

taşlar sahnesinin ayak altları mutluymuş oturmaktan
kalkın gidelim
beyaz bulutlar nerede kaldı
gök yok
karanlıklar kimin için yalan söylüyor hırsım
ve kimsiniz beni bu kadar ince yoran ayrıntı

ışıkların boşluğa asıldığını zannediyorum
zan vadisinde hangi yol anımsamadığım bir kapıya dayanır
titreyerek düşer akşam yıldızı
geçer
o da geçer sarışın olur
gök tükenmez sarılırım
içimin elleri kayıp gider sonsuza

geliyorlar kapanmayan yaramızın kabuğunu kaldırıp
geliyorlar
sorularımı biriktirip ateşe atsam su
yansam kızıl yangınlardan düşen ters hece
bir bağ ki aklın ayağını sustursam
bir biriyle çarpışan bilmeceler

ne çok ağlayanlar melodisi duyduk
göstermeseydiniz keşke
ucuzluk katarından düşen çocukların vardiyasını
seyrime batan düş kabristanında
kalanlara ölümsüzlük şarkısı söylemek istiyorum

haberiniz olsun gözlerim
yumuşak uykularımı kanatlarına sakladım
her gördüğünü taşıyan buz
güneşlerin çetin kabuğu kirpik destanı
yok gelmiyor sonunuz.