ücra bahçelerin serinliğinde bir gece vakti
boşluklardan öfkeler yağıyordu
avuçlarınızda kalp kırığı şarkılar
dinliyorduk biz
iri gözlü kedilerin karanlığı dinlediği gibi

içinizi kemiren çaresizliğin son durağına geldik
korkutmadan çocuk parıltıları
başına dikilen tavanı seyret
anıların kuyruğu öyle güzel ki

koridor kahkahası
cesurca sevişmek sizin için
üstüne bastığınız karıncaların telaşı
duyulmayacak kadar az
götürün
silinenler penceresinden atsınlar sizi
bu çok ağrılı metastaz

hafif bir rüzgar aralıyor perdeyi
eski aşığıyız tanırlar bizi
ağaçlarla oynayıp bulutları getiren yağmur
davet ediyor mavinin son karesine
kanatlarına yığılan uyku öncesi
doluyor melekler nefesine

canı sıkkın olan cam değil
parçalanmış et yığının aynada kendine ağlaması
nerede o kımıldayan ellerin
nerede
beyaz masallar asıp güneşe
kaldırımlara karışacağın günlerin

ücra bahçelerin serinliğinde bir gece vakti
boşluklardan öfkeler yağıyordu
avuçlarınızda kalp kırığı şarkılar
dinliyorduk biz
iri gözlü kedilerin karanlığı dinlediği gibi.