arkadaşımı kaybettim


sık sık kendimle konuşuyorum artık
arkadaşım yok
arkadaşımı kaybettim

tombul yüzlü şisko küçük bir kızı
olan arkadaşımı kaybettim

tombul yüzlü şisko kız
henüz dokuz yaşındaydı
ama o sanki
çok şeylerin farkındaydı

ah!...
tombul yüzlü şisko kızın babası,
sesiz konuşmayan insan,
bir gün,
birden bire konuşmaya başladı.

ah, ah! ben ne oyunlar oynardım,
eskiden kendi kendime, ne oyunlar! dedi.
oyuncu olmadığım halde, ne roller yüklerdim kendime, ne oyunlar!
kimsenin bilmediği rolleri üstlenirdim.

ödüller veriyordum oyunlarıma durmadan
kendimi ödüllendiriyordum hep
en değerli ödülleri
layık görüyordum kendime
doymak bilmiyordum ödüllere
giderek oyunlar, oyun olmaktan çıkıyordu ve
ben bunun farkındaydım

elimin altında duran dizginleri çekmiyordum

artık ödüller acıtır olmuştu içimi
göz göre göre geçiyordu zaman
geçiyordu herşey zaman içinde
ve ben,
kalkamıyordum.
öyle derin, öyle derin uykulara dalmıştım ki.

kedisini „Kolya“ diye çağıran tombul yüzlü kız,
kedi ve
arkadaşım
yoklar artık
bu şehirde yalnızım
kendi kendimle konuşurum,
konuşur dururum öyle...

mehmet tekerek