bir kadın koşuyor
bana doğru
güzeller koşuyorlar
bütün güzel kadınlar koşuyorlar
sonra
hafif uçan gülümsemeleriyle
kolları yana açık
koşuyorlar

tam kollarımı açarken birden
cansız resimler
Tablolardaki kadınlar ne de güzel
ne de uzak
ne de hafiftirler öyle
hiç
dokunulmazlar
…
Görmezlikten geldiğim şeyler: Kendi kendine konuşan deliler, sarhoşlar, sapıklar, çöp karıştıranlar.
Genç ve bitmiş dilenciler. Çirkinler, yorgun bitkin ve mutsuzlar.
Görmezlikten geldiklerim.
Kaçıyorum onlardan.
Kaçıyorum her yerden.
Yine karşıma çıkıyorlar.
Sokak sokak takip ediyorlar beni.
Ellerinde ateşler yanarken koşuyorlar üstüme üstüme.
Kaçamıyorum.
Yorgunum.
Düşüyorum koşarken yere
ayakların altına düşüyorum. (Eziliyorum ayakların altında)
Ayaklar üzerimde ama acı duymuyorum nasılsa. (neden acımıyor bir yerlerim)
Ben yokum.
Yok olduğumu anlıyorum
Yok olduğumdan acı da yok
Bir şey dokunmuyor bana. Korkuya kapılmıyorum, ölüm korkusuna da.
Bağırıyorum rüyada bağırır gibi, duymuyor beni kimse.
Duyan olsaydı, zaten ben de olurdum,
o zaman
yaşıyor da olurdum.
Kalkıyorum ayaĝa ve yürüyorum. İnsanlar beni delip geçiyorlar.
Bir hayal miyim?
Vitrinlerin camlarından giriyorum, dokunduğum hiçbir şey kımıldamıyor.
Rüzgar,
bir rüzgar gittikçe güçlenerek esiyor bana ve içime doğru.
İçim rüzgarla doluyor.
Rüzgar alıyor beni kendine.
Rüzgar ve ben
varız,
sonra rüzgar…