otlar arasında kalsak
bilmesek
gök yüzünden renkler geçse
ıslansak

bir daha soruyorum
niçin kalbimizin içindesiniz
sizi elleri uzamış hayaletler gibi görüyorum
olmadığımı hatırlatın kusurlarınızla
duymadığınızı
ve uçurumlarda beyaz bir sayfa
ölmeyi hatırlatın bir daha

içime sokulan canavarın suçlusu
şımar diyor yalanlarıyla doğanın
oysa beyaz bir suskunluk sonrası
yeniden var olmak için savrulmaya hazırım
şans verin bana bir bahar daha

ey yaprağın düşü
çaresiz ölüm
söyleyebilsem sana bir ağaç olabileceğimi
renklerini suya salan ilmikler gibi
anlatabilsem
sevgilerinle doyabileceğimi

kimin sözü evrilip büyüyen bir tılsım oldu ki
nefes alırken dudağından kaçırsın seni
uyanış sevinçleri
bir gün
söz verir gibi
mutluluk kanatların olacağına

hissetmenin bedelini ödeyen suçsuz ayaklarım
hangi yöne kaçsa
alışamadığım köhneliğiniz
beni duyguları sınırlı olanlardan kılma
kervanına kat
yok sayılayım bütün mutlu çiçekler kadar.