Ey insan!
Bu can kimindi!
Meleklere hayat biçti (Allah) bir cümle içinde
Değişik suretlere karşılıksızla şefkat verdi
Fakat biz; dalıp gidiyoruz üşengeç düşlere
Kirletiyoruz dünyayı ve kum dolduruyoruz ırmakları
Kendimize çok olan mutluluğu paylaşmadan ötekiyle;
Koşuyoruz iklimlerin ahengine kapılıp


Silkelenip kendimize gelelim!
Bedenimiz bir adım önde değil ruhumuzdan!
Bir zerre mürekkep lekesi üzerimizde
Abes heveslere kapılıp sürüklenmeyelim
Hüsranın bahçelerini dolaşıp
Boşlukta garip bir telaş içinde
Arınmaya inat şeytana paha biçmeyelim..
Ne yana dönsek: Hayatımızı!
Toprağımızı!
Mesuliyetimizi unutmadan


Sonradan -lanet olsun böyle kadere!
Lanet olsun paramparçayım
Kan revan içindeyim-:dememek için
Ki buna hakkımız yok!
Günlerimizi, arkadaşlarımızı sevdalarımızı
Ve şiirlerimizi yitiriyorsak eğer
Eğer tüketiyorsak gırtlağımıza sıkışan nefesimizi
Bitmiştir çıkarmışızdır katma değer ömrümüzü
Ellerimizi göğsümüze vura vura...


Anı üçgeninde sıkışmıştır hasret
Yine bize hüsran; simsiyah gece kalmıştır


Şimdi; başımız önümüze eğik telaşlı bir hal vuku bulmuştur
Ter içinde uyanmıştır dudağımızda iki hece
Ruhumuz mahzunluğunu öğütende.